4 juni 2008
Vroeger had ik altijd te doen met mensen die zeiden dat hun trouwdag de mooiste dag van hun leven was...
Was hun leven tot dan toe dan zo saai geweest en wat te denken van de rest van je leven, ik vond het niet zo'n fijn vooruitzocht wanneer het mooiste al geweest is. Ook vond ik het niet te snappen dat mensen er in één dag een bedrag doorheen jassen waar je een leuke auto voor kan kopen. In het geval van onze eerste auto hebben we het dan bijna over een dozijn auto's...
Maar goed nu, enkele dagen na onze mooiste dag staat mijn wereld een beetje op z'n kop. Hoe het allemaal zo kwam:
Zaterdag werd ik wakker na een nacht onrustig geslapen te hebben; ik sliep in mijn oude kamer op de grond met als achtergrond muziek iets of iemand die net was gegonnen met z'n vioolles. 's ochtends mocht ik natuurlijk niet eerst lekker douchen en aankleden, het wachten was op Dennis die een deel van dit ritueel vast zou leggen op de gevoelige sensor. Klokslag 2 voor negen was Dennis er, onder het motto scherven brengen geluk had hij de lens van zijn spiegelreflex camera in 1000 stukken kapot laten vallen; dit zouden er trouwens bij natelling ook wel één of twee meer of minder kunnen zijn. Toen Dennis zijn stropdas een beetje losser had gedaan had hij in recordtijd een nieuwe lens weten te regelen. Ik had me inmiddels toch maar vast in mijn pak gehesen.
Ik stond klaar om een proefritje te maken in mijn dure bolide. Deze wagen kon Vincent lenen van z'n werk, 't was natuurlijk geen cuore, maar hij reed prima. Alleen boven de 200 km/u had je wat onderstuur in de rotonde...
Met deze super wagen ben ik naar de Voorsterweg gereden om Maaike bij haar ouders thuis op te halen.
later meer... voor nu zie de foto's
Dit alles zorgde ervoor dat ik kan zeggen dit was de mooiste dag die ik me wensen kon!
Guido